"ชาร์ลส์ โบดแลร์" เป็นที่รู้จักกันในฐานะกวีชาวฝรั่งเศสช่วงศตวรรษที่ 19 และได้รับการขนานนามว่าเป็นผู้บุกเบิก "กวีนิพนธ์สมัยใหม่" ในแวดวงวรรณกรรมตะวันตก โดยเฉพาะงานรวมเล่มกวีนิพนธ์ อย่าง "Les Fleurs du Mal (ดอกไม้แห่งความชั่ว)" และ "Le Spleen de Paris (ทุกข์ระทมในปารีส)" นอกจากนี้ โบดแลร์ยังได้เขียนบทวิจารณ์งานศิลปะไว้อีกมากมาย อาทิ "จิตรกรแห่งชีวิตสมัยใหม่" เล่มนี้ ซึ่งเป็นบทความที่รวบรวมหลักคิดสำคัญต่าง ๆ ไว้
"ความเป็นสมัยใหม่" ในฐานะแก่นเรื่องของงานศิลปะที่ "โบดแลร์" กล่าวถึง คือการให้ความสำคัญกับรายละเอียดของสิ่งต่าง ๆ รอบตัวในช่วงเวลานั้น ๆ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่งดงามหรือสิ่งที่ประหลาด แม้ปรากฏการณ์นั้นจะวูบไหวชั่วแล่นไม่จีรัง แต่มันก็มีส่วนของแก่นสารที่ดำรงอยู่ชั่วนิรันดร์ ความพึงพอใจต่อภาพสะท้อนความร่วมสมัย ไม่เพียงแต่ชี้ให้เห็นความงามที่ฉาบเคลือบสังคมปัจจุบันอยู่เท่านั้น แต่ยังแสดงให้เห็นลักษณะเฉพาะตัวของปัจจุบันอีกด้วย
