ผมอายุสามสิบ เป็นลูกคนกลางของพระเจ้า ไม่มีทั้งที่ทางในประวัติศาตร์และไม่ได้รับการดูดําดูดี ผมนอนไม่หลับมาสามสัปดาห์แล้ว
ผมถูกเลี้ยงมาโดยโทรทัศน์มันสอนให้ผมเชื่อว่าสักวันเราจะเป็นเศรษฐีเป็นดาราหนัง เป็นร็อกสตาร์ แต่ผมไม่มีทางเป็นได้สักอย่างที่ว่ามา ผมเพิ่งตระหนักความจริงข้อนี้ และผมก็โกรธ...โกรธมากๆ
แล้ววันหนึ่งผมก็พบเขา...ไทเลอร์เดอร์เดน บุรุษไร้ราก พนักงานฉายหนังผู้แอบยัดฉากเปลือยเข้าไปในหนังกวางน้อยแบมบี้ คนเดียวกับที่แอบฉี่ใส่หม้อซุปตอนทํางานเสิร์ฟ และตดใส่ชามขนม ผมกับไทเลอร์เราสองคนร่วมกันก่อตั้ง “ไฟต์คลับ” แหล่งรวมคนโกรธโลก เจอกันสัปดาห์ละครั้ง ชกกันตัวต่อตัว ห้ามใส่เสื้อ ห้ามสวมรองเท้า ซัดกันจนกว่าจะแหลกไปข้าง หรือคนใดคนหนึ่งร้องบอกว่า “หยุด”
ในช่วงเวลาเดียวกัน ผมเจอมาร์ลาด้วยอีกคน หัวใจของมาร์ลามีสภาพไม่ต่างจากใบหน้าของผม โสมมเหมือนขยะรกโลก เป็นกระดาษเช็ดก้นที่ใช้แล้วและไม่มีใครหน้าไหนอยากเอาไปรีไซเคิล แต่ถึงอย่างนั้น ในวันที่ทุกอย่างล่มสลาย มาร์ลาไม่เคยจากไปไหน “มันไม่ใช่ความรักหรอก” มาร์ลายืนยัน
“แต่ฉันก็ชอบคุณ”
