ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใด หลังกลายเป็นความทรงจำแล้ว
ขอบเขตของความดีใจและความเสียใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จะจางหายไป
เพนีเป็นพนักงานประจำห้างสรรพสินค้าขายความฝันดัลเลอร์กู้ทมาครบหนึ่งปีแล้ว แม้เธอจะรู้สึกคุ้นเคยกับตาชั่งเปลือกตาและระบบดรีมเพย์จนทำงานอย่างมั่นใจมากขึ้น แต่เธอก็ยังตื่นเต้นและคาดหวังว่าจะได้มองเห็นโลกที่กว้างกว่าปีที่ผ่านมา และครุ่นคิดว่าความสามารถของเธอจะช่วยให้ลูกค้ามีเรี่ยวแรงในการใช้ชีวิตอีกครั้งอย่างไร
ทว่าสิ่งที่เพนีกังวลคือ จู่ ๆ ลูกค้าประจำของร้านก็หายไปหลายคน มีบางคนทิ้งเรื่องร้องเรียนกับทางร้านไว้ผ่านหน่วยงานควบคุมและรับคำร้องเรียนของประชาชน แต่บางคนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เพนีจึงอาสาช่วยค้นหาว่าทำไมพวกเขาจึงไม่อยากฝัน
“พวกเรามีตอนที่เปียกโชกไปด้วยอารมณ์ต่าง ๆ ไม่น้อยเหมือนกันนะครับ แต่สักพักเราก็จะดีขึ้นราวกับไม่เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน ตอนนี้คุณลูกค้าแค่เปียกโชกด้วยอารมณ์หมดแรงสักพักแค่นั้นเอง”
“อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าเธอนอนหลับสนิทดีทุกครั้ง ดีกว่ามีชีวิตโดยไม่รู้เรื่องนั้นตั้งเยอะ”
“หวังว่านี่จะเป็นความฝันที่เธอตามหานะ”
