จากเรื่องราวที่ถูกนำไปดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ ‘หัวใจ ใบชา ความรัก’ การชงชาที่กรุ่นไปด้วยความหมายและอบอุ่นใจ ร้อยเรียงออกมาเป็นประสบการณ์ที่เรียบง่าย แต่รุนแรงจนเราต้องเสียน้ำตา
รวมบทความที่ชวนให้เราเรียนรู้ชีวิตผ่านพิธีชงชาโบราณอันละเมียดละไม ฤดูกาลเปลี่ยนผัน และธรรมชาติที่งดงาม สะท้อนเป็นบทเรียนชีวิต 15 ประการ จากปลายปากกาของโมริชิตะ โนริโกะ ผู้สื่อข่าวและนักเขียนบทความ ผู้เรียนชงชามากว่า 25 ปี
ขณะที่ยังสับสนกับชีวิตในช่วงเป็นนักศึกษา โนริโกะก็ถูกแม่คะยั้นคะยอให้ลองไปเรียนชงชากับคุณป้าทาเคดะ สตรีสูงวัยที่คุณแม่ของโนริโกะจังชื่มชม เดิมทีโนริโกะไม่ได้สนใจเรื่องการชงชานัก เพราะเห็นว่าศิลปวัฒนธรรมโบราณคร่ำครึ
ทว่ามิจิโกะ ลูกผู้ลูกน้องที่เธอสนิทด้วย กลับนึกสนุก และอยากไปลองเรียนดูบ้าง จึงขอร้องให้โนริโกะไปเรียนด้วยกัน ทั้งสองจึงเริ่มไปเรียนชงชากับคุณป้าทาเคดะทุกวันเสาร์นับแต่นั้นมา
แรกทีเดียว โนริโกะไปเรียนชงชาด้วยความรู้สึกต่อต้านและคลางแคลงใจอย่างหนัก เพราะการชงชานั้นเต็มไปด้วยอุปกรณ์มากมายและมีแต่พิธีรีตองหยุมหยิมไร้เหตุผล คุณป้าทาเคดะเองก็เอาแต่บอกขั้นตอนการชงชาอย่างเคร่งครัด โดยที่ไม่อธิบายอะไรเลย
หนำซ้ำเมื่อฤดูกาลเปลี่ยนไป ทั้งอุปกรณ์และลำดับขั้นตอนการชงชาก็เปลี่ยนไปหมด ต้องเริ่มเรียนรู้ทุกอย่างใหม่ ยากที่จะจดจำและทำความเข้าใจได้
แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป โนริโกะกลับพบว่า ทุกช่วงชีวิตตั้งแต่เรียนจบจนเตะฝุ่นหางานอย่างยากเย็น ช่วงเวลาที่มีความรัก ช่วงเวลาที่ใจสลายหลังจากเลิกรากับคู่หมั้น ช่วงเวลาที่สับสนวุ่นวายกับการทำงาน ช่วงที่แยกจากครอบครัวมาอยู่เพียงลำพัง ช่วงที่ลังเลใจว่ายังเหมาะกับการเรียนชงชาอยู่หรือไม่ ช่วงเวลาที่ดิ้นรนหาที่ทางของตัวเองบนโลกใบนี้ และช่วงเวลาที่สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก
ไม่ว่าจะผ่านเหตุการณ์เช่นไรมา ทุกวันเสาร์ โนริโกะจะมาเรียนชงชากับคุณป้าทาเคดะเสมอ เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปโดยปริยาย
ไม่ว่าโนริโกะจะพบกับความสุขหรือเศร้า เธอจะพบว่า วันหนึ่งเธอก็ค่อย ๆ ทำความเข้าใจมันได้เสมอผ่านการเรียนชงชา
โมริชิตะ โนริโกะ เกิดเมื่อปี ค.ศ. 1956 ที่เมืองโยโกฮามะ จังหวัดคานางาวะ สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยสตรีแห่งญี่ปุ่น คณะอักษรศาสตร์ สาขาวรรณคดีญี่ปุ่น โดยทำงานตั้งแต่สมัยเป็นนักศึกษา เป็นผู้รวบรวมข้อมูลให้คอลัมน์ยอดนิยมอย่าง “เดคิโงโตะโลจี” ซึ่งตีพิมพ์ต่อเนื่องในนิตยสารรายสัปดาห์ ชูคังอาซาฮี และหลังจากหนังสือ โนริยักโกะโดะสุเอะ ซึ่งรวบรวมประสบการณ์ทำงานดังกล่าวตีพิมพ์ออกมาในปี ค.ศ. 1987 โมริชิตะ โนริโกะ ก็เป็นนักเขียนบทความเรื่อยมา
