“บางครั้งผู้หญิงเพียงต้องการร้องไห้เพื่อให้ได้ร้องไห้เท่านั้น”
เฉกเช่นเดียวกับสายน้ำกระซิบเรียกเราให้ไปหายามค่ำคืน
เฉกเช่นเดียวกับทุ่งหญ้าเว้าวอนให้เราถอดรองเท้า ก้าวลงไปย่ำเหยียบ
เฉกเช่นเดียวกับเปลวเทียนอ้อนวอนให้เราจุดมัน ยามแสงสว่างดับวูบหาย เรื่องราวก็เรียกร้องที่จะถูกเล่าขานเช่นกัน
ผู้หญิงห้าคนที่เป็นตัวเอกของ อ่อนโยนหนักหนาคือราตรีล้วนแล้วแต่เป็นนักเล่าเรื่อง
โยโกะ โอโนะ เป็นศิลปิน นักดนตรี นักเขียน เธอเล่าเรื่องราวของชีวิตในแวดวงศิลปะ ผ่านความนิ่งเฉยบนเวที ระหว่างเชื้อเชิญคนดูให้ขึ้นมาตัดเสื้อผ้าของเธอ
ลิน มอนโร เป็นนักร้อง กวี เรารู้จักเธอในฐานะดาวจรัสแสงแห่งฮอลลีวูด เธอเล่าเรื่องราวของชีวิตตัวเองด้วยการสวมบทบาทเป็นตัวละครที่คนอื่นเขียน
เซลดา แซร์ เป็นนักเขียน นักบัลเลต์ และศิลปิน เธอเล่าเรื่องราวของชีวิตด้วยท่วงท่าลีลา ปลายเท้าจดปลายนิ้ว เล่าชีวิตด้วยการใช้ชีวิต
โดโรธี ปาร์กเกอร์ เป็นนักเขียนบทละคร และบทความ เธอเล่า เพราะนั่นเป็นอาชีพ เล่าไปบ่นไป จิกกัดคนฟัง คนอ่านเพื่อนร่วมวงการ มือหนึ่งคีบบุหรี่สลับพิมพ์ดีดเสียงดังต๊อกแต๊ก
เวอร์จิเนีย วูล์ฟ เป็นนักเขียน เธออาจปฏิเสธวรรณกรรมที่เล่าเหตุการณ์ตามขนบ แต่เธอก็ใช้หน้ากระดาษ ถ่ายทอดเรื่องราวอันสลับซับซ้อน เจ็บปวด ลิงโลด พิศวง
