“…กาลเวลาก็เหมือนกำแพง หอคอย หรือสิ่งก่อสร้างใดๆ ก็ตามที่ทำให้เรามองไม่เห็นความต่างระหว่างเรื่องจริงและเรื่องโกหก กาลเวลาเอาเรื่องจริงและเรื่องโกหกมาปะปนกัน…”
เพราะเรื่องจริงและเรื่องโกหกต่างเป็นเรื่องเล่าที่มาจากใครสักคน ซึ่งเราไม่อาจรู้ว่าประกอบสร้างขึ้นมาด้วยเสี้ยวส่วนของสิ่งใดบ้าง อาจเป็นความสุข ความทุกข์เศร้า ความรู้สึกผิด อคติ ความหวาดกลัว หรือชิ้นส่วนชีวิตของคนรุ่นแล้วรุ่นเล่า ชีวิตที่ยึดโยงกันด้วยเศษผงแห่งความทรงจำ ความทรงจำที่ซ้อนทับกันท่ามกลางซากปรักหักพังของอดีตที่ไม่มีวันหวนคืน
สุสานเปียโน ความทรงจำฝังลึกของ ‘ผม’ ของ ‘ฟรังซิสกู’ ชายผู้เป็นช่างซ่อมเปียโน เป็นนักวิ่ง เป็นพ่อ เป็นผู้แพ้พ่าย เป็นชายผู้ตายจากความตายและมีชีวิตอย่างเจ็บปวดนิรันดร์ในรอยต่อของกาลเวลา
นวนิยายเรื่องเยี่ยมของนักเขียนร่วมสมัยชาวโปรตุเกส เจ้าของรางวัล José Saramago Literary Prize ปี 2001 ผลงานของเขามีการแปลแล้วมากกว่า 30 ภาษา
