วันเวลาในห้วงคำนึงที่สูญหายและชีวิตที่ถูกลืม ถูกถ่ายทอดอย่างกระท่อนกระแท่นอ่อนแรงด้วยน้ำเสียงที่ไร้ชีวิต คุณเป็นตัวของคุณเองขนาดไหนกัน คุณเป็น 'คุณ' อย่างที่คุณต้องการได้กี่มากน้อย หลายครั้งคุณก็กลัว พยายามไขว่คว้าเอาสิ่งที่รักมาไว้ในครอบครอง ความรักที่พยายาม สัญลักษณ์ของมนุษยชาติ ต่อมาคุณกลับรู้สึกโดดเดี่ยว โดดเดี่ยวเมื่ออยู่ต่อหน้าคู่อริเก่า ... ชีวิตอ่านงาน Woolf แต่ละครั้งทำให้คิดไปให้ถึงสิ่งอื่นใดที่ถูกกดทับไว้
คล้ายๆ ว่าวันนี้ต้องลงมือทำในสิ่งที่จะทำของพรุ่งนี้
คล้ายๆ การอ่านจะถูกตัวอักษรทั้งหมดพังทลายทับลงบนตัว
คล้ายๆ น้ำหนักของหนังสือในแต่ละหน้าจะทวีขึ้นๆบางครั้งมันก็พุ่งดิ่งลงลึก ฉับพลันก็ดีดกลับสูงเสียดฟ้าให้เห็นภูมิทัศน์โดยรอบเพียงแวบ หลังจากนั้น ทุกอย่างก็คืนกลับสู่ความทึมเทา ดำเปลี่ยว และอ้างว้าง ... และถ้าเราตรวจสอบให้ถี่ถ้วน และซูม 'ดู' ให้ 'เห็น' ถึงรายละเอียดของสิ่งต่างๆ จะพบกว่าคล้ายทั้งหมดนั้นเป็นปกติที่ชีวิตพึงจะมีระบบคุณค่าใดๆ ก็ตาม มักถูกตั้งคำถามและถูกบดทำลายด้วยงานวรรณกรรมชั้นเลิศ ระบบศีลธรรมและความหมายของคำนามนานาชนิด จะแปรเปลี่ยนเป็นคำที่ต้องค้นหาให้ลึกซึ้งถึงจะเข้าใจในนิยามของคำนั้นได้
หากการอ่านไม่ทำหน้าที่ของมันอย่างถึงที่สุด การอ่านจะได้รับการยอมรับว่าเป็นกิริยาสากลไปได้อย่างไร
ทู เดอะ ไลท์เฮาส์ (To the Lighthouse)
เป็นนิยายที่พูดถึงคู่แต่งงานวัยกลางคนที่ไปพัก ณ บ้านพักตากอากาศกับลูกทั้งแปดคน พวกเขาต้องเผชิญกับความขัดแย้งทั้งในครอบครัวเองและแขกเหรื่อที่มาด้วย หนังสือเล่มนี้สามารถเสกเหตุการณ์ในชีวิตประจำวันอันแสนธรรมดาให้กลายเป็นสิ่งที่มีมนตร์ขลังแสนวิเศษราวกับเทพนิยายนอกจากนี้ยังประกาศเจตนารมณ์ทางสตรีนิยม โดยตีแผ่และท้าทายบทบาทของเพศวิถีตามขนบธรรมเนียมประเพณีในยุคสมัยนั้น และเป็นราวกับการประกาศสงคราม ซึ่งให้คำมั่นว่าจะต่อสู้กับความผิดพลาดในอดีตสิ่งสำคัญที่สุดซึ่งหนังสือเล่มนี้ฝากเอาไว้คือการที่ตัวบทสามารถสร้างสรรค์สิ่งใหม่และคงทนถาวรขึ้นมาจากช่วงเวลานาทีและความรู้สึกที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
