คาตางากิ นาโอมิ หลับตาลง ปล่อยใจให้ล่องลอยในความมืดมิด ภาพจำจากคืนนั้นค่อยๆ แผ่กว้างภายใต้เปลือกตา
มือของเราทั้งคู่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ดอกไม้ไฟดอกใหญ่เต็มตา อ้อยอิ่งบนท้องฟ้าก่อนเลือนหายไป เสียงปรบมือดังขึ้น
ระยะห่างของดอกไม้ไฟถูกเว้นเอาไว้ ทุกคนต่างผ่อนลมหายใจตั้งตารอดอกไม้ไฟดอกถัดไป
เราจ้องตากันในความมืดสลัว 'เธอ' ยิ้มแย้มด้วยความดีใจที่ได้ชมดอกไม้ไฟอันสวยงาม เขาทำได้เพียงคิดว่าบนโลกนี้มีสิ่งวิเศษเช่นนี้อยู่ด้วยรอยยิมนั้นกลายเป็นสิ่งล้ำค่าของนาโอมิไปแล้ว
คาตางากิ นาโอมิ ลืมตาขึ้น ภาพของโลกแห่งความเป็นจริงเด่นชัดขึ้นมา โลกแห่งความจริงไม่ใช่นิทานที่ถูกเขียนขึ้นมา อย่างสมบูรณ์แบบ และ 'เธอ' คือสิ่งสำคัญที่หายลับไปอย่างไร้ความปราณี
หลังจากนั้นก็ไม่เคยมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น บนใบหน้าของนาโอมิอีกเลย
