วัยหนุ่ม

ไม่มีใครรู้หรอกว่าจะมีชีวิตไปอีกนานเท่าไร อาจจะด้วยเหตุนี้ ทุกครั้งที่ทำหนังสือ ผมมักคิดว่าเป็นเล่มสุดท้าย เป็นคล้ายๆ หนังสือที่ระลึกงานศพ

ความเรียง 50 กว่าชิ้น ในระยะเวลาการทำงาน 15 ปี ในช่วงวัยหนึ่ง ใช่---วัยหนุ่ม

 พรุ่งนี้จะชราแล้วหรือไร พรุ่งนี้จะตายแล้วหรือไร ไม่รู้... สัจจะคือนี่เป็นบันทึกแห่งวัยหนุ่ม พรุ่งนี้เป็นเรื่องของพรุ่งนี้

 ---คนรัก เพื่อน เพลงหนังสือ เหล้ายา และการงาน วัยหนุ่มของผมมีสิ่งเหล่านี้เป็นเชื้อเพลิง มีความหื่นกระหายและทะเยอทะยานเป็นคันเร่ง มีการทบทวน ปล่อยวางและคาถา ‘ช่างมัน’ (ปกติพูดว่าช่างแม่ง) เป็นเบรกเหนื่อยเนือยเกินไปก็โยนฟืนเข้าใส่ รุ่มร้อนมากไปก็ถอยหลัง นอนวิหารน้อยฟังเสียงนก---

 ---คืนนี้นังอ้อนหมอบนิ่งบนตัก เปลวเพลิงสุกสว่างและหอมกลิ่นควันไม้ไผ่ ลมหวีดหวิว กุมภาพันธ์กลางหึบเขาอากาศเย็นกว่าลมแม่น้ำ สะพานพระรามแปด

เงียบ มืด ไม่มีใคร ผมลูบลำตัวแมวเบาๆ คุยกับมันเบาๆ

 “มึงรักพ่อมั้ย”