“บ้าก็บ้าวะ” เป็นนวนิยายที่เล่าเรื่องในโรงพยาบาลโรคจิตที่ถือว่ายังไม่มีความเจริญและเข้าใจผู้มีสภาวะจิตเวชดีพอเช่นในปัจจุบันนี้ โดยแนวคิดของผู้บริหารโรงพยาบาลเป็นแนวคิดที่จะปราบพยศคนไข้ที่มารักษาตัวให้อยู่ในอาการสงบ ด้วยวิธีตั้งแต่เบาไปหาหนัก โดยไม่สนใจว่าจะทำให้ผู้เป็นโรคจิตเหล่านั้นมีอาการลุกลามเพิ่มขึ้นหรือไม่
ตัวละครที่เล่าเรื่องได้เข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลเสมือนผู้แอบดูพฤติกรรมต่างๆ ของทั้งผู้เป็นโรคจิตและวิธีการที่ผู้รักษาดำเนินการกับคนไข้ ทำให้เขาเห็นสิ่งต่างๆ ทั้งหมดจนเขาไม่สามารถแฝงตัวอยู่ได้อีกต่อไป
เคน เคซีย์ได้ถ่ายทอดพฤติกรรมหลากหลายเหล่านี้ออกมาเป็นนวนิยายได้อย่างไม่น่าเบื่อ ให้ทั้งมุมมองของคนไข้และผู้รักษาที่มีต่อกันได้อย่างละเอียดและแฝงไว้ด้วยเรื่องที่ชวนติดตาม และคุณกิติกร มีทรัพย์ซึ่งมีความเชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาก็ได้ถ่ายทอดงานออกมาได้อย่างถูกต้องลงตัว
