ที่รัก,
[...] ผมรักคุณก็เพราะกาแฟขม ๆ ในทุกเช้า รอยบุ๋มสะอาด ๆ ที่หัวเข่าของคุณ เถ้าจากซิการ์ที่เกลี่ยได้เท่า ๆ กัน และเสียงบ่นเป็นระยะ ๆ เวลาที่ผมแตะต้องหมอนใบโปรดของคุณ [...]
ผมรักคุณก็เพราะได้เห็นลูก ๆ เติบโตเหมือนขั้นบันไดที่ปราศจากเรื่องราว (ผมโชคร้ายที่ไม่ได้เห็นบันไดเหล่านั้น) ความเจ็บปวดนี้มันเหมือนมีมีดมาทิ่มแทงตรงสีข้าง และที่คอยดุด่าคนเกกมะเหรกคนนี้ [...]
เวลานี้คงจะเป็นเวลาที่ต้องร่ำลาจริง ๆ เสียที เวลาห้าปีที่วนเวียนอยู่ในห้วงโคลนตมนี้ทําให้ผมแก่ลง และเวลานี้ก็จะเหลือแค่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย
เสียงรถหวูดหวอและการต่อสู้ภายในจะต้องยุติ ธงรบครั้งสุดท้ายได้ชักสู่ยอดเสาแล้ว ความรวดเร็วของมันจะทําให้เสียงกรีดร้องทั้งหมดหายไป อดีตได้ถึงจุดจบ แล้ว และผมจะเป็นอนาคตที่คอยนําทางให้
โปรดอย่าเพรียกหาผม เพราะผมคงจะไม่ได้ยิน แต่ผมจะรับรู้ถึงตัวคุณได้ใน วันที่ท้องฟ้าสดใสที่ปราศจากลูกกระสุน [...]
