"คนเราไม่ได้มีชีวิตอยู่เพราะมีพรสวรรค์ มีหรือไม่มีของพรรค์นั้น เราก็ยังต้องอยู่ต่อไป ชีวิตไม่ควรขึ้นอยู่กับสิ่งที่ไม่รู้ว่ามีหรือไม่ มีแต่ต้องควานหาสิ่งที่แน่นอนด้วยมือคู่นี้เอง"
นับตั้งแต่วันที่โทมุระได้ดูการจูนเสียงเปียโนของช่างจูนคนหนึ่งในโรงพละ ขณะเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย โลกของเขาก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
โทมุระหลงใหลในโลกของการจูนเสียง จนย้ายออกจากเมืองเล็กๆ เพื่อไปเรียนต่อด้านนี้โดยเฉพาะ หลังจากนั้นจึงย้ายกลับมาทำงานที่บ้านเกิดอีกครั้ง
ทว่าการกลับมาในครั้งนี้กลับเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการค้นหาตัวตนและเป้าหมายในชีวิต เมื่อสิ่งที่ชอบกลับไม่ใช่สิ่งที่เขามีพรสวรรค์
เช่นนี้เขาควรจะยอมแพ้หรือเพียรพยายามต่อไปจนถึงที่สุด?
