อยู่แชร์เฮาส์กับเหล่านักเขียน

เมื่อแชร์เฮ้าส์ที่อดีตนักเขียนหญิงชราเปิดไว้เพื่อเป็นแหล่งรวมคนคอเดียวกันเพื่อคลายเหงา กลับกลายเป็นบ้านพักของเหล่านักเขียนรุ่นใหม่ที่ถูกโลกทอดทิ้งซะนี่

สิ่งมีชีวิตในบ้านสีขาวหลังนี้ก็คือการรวมตัวของเรื่องบังเอิญที่ยิ่งใหญ่ประมาณหนึ่ง

วันที่ลมแล้งในเดือนเมษาหอบอารีย์มากับกระเป๋าเดินทางใบเขื่องของเธอ เธอยังเป็นเด็กสาวโลกสวยผู้ผิดหวังในความฝัน เช่นเดียวกับผู้อยู่อาศัยทั้งมวลในแชร์เฮาส์สามชั้นของคุณนายการเวก

เหล่านักเขียนผู้ล้มเหลว เดียวดาย ขี้ประชดเสียดสี ไม่ชอบเข้าสังคม ถูกกาลเวลากัดกร่อน

ทว่าพวกเขาก็ยังใช้ชีวิต เหยียบย่ำไปบนเศษความฝันซึ่งแตกกระจายเต็มพื้นบ้าน ลืมตาตื่นทุรนทุรายเพราะแดดร้อนจัดยามสาย มองลอดหน้าต่างออกมาเพื่อทักทายแมวดำตัวใหญ่หน้าตาไม่เป็นมิตรผู้เดินเลี้ยวลดไปตามกระถางต้นบอนสี พุ่มกุหลาบมอญ ประทัดจีน และเล็บครุฑ

เสียงสองสาวผู้อ่อนเยาว์บ่นเรื่องน้ำยาปรับผ้านุ่มคุณภาพแย่ลอยมาจากราวตากผ้าดาดฟ้า กลิ่นซุปกระดูกหมูตุ๋นเครื่องเทศจีนจากครัวชั้นล่าง คละคลุ้งไปกับควันบุหรี่ลอยฟ่อง ก่อนคนสูบจะโดนเจ้าของครัวไล่ไปสูบพ้นหูพ้นตา โทรทัศน์จอใหญ่ห้อง 202 ไม่เคยฉายรายการทั่วไป หากแต่เชื่อมกับเครื่องเล่นเกมรุ่นเก่า  ทั้งจอยหนึ่งและจอยสองถูกยึดครองโดยนิ้วมือที่กดระรัว สบถด่าอย่างสนิทสนม จบเกมด้วยคำว่าอีกตาเดียวแล้วจะเลิกแล้วมาได้สามชั่วโมงกว่า

รถจักรยานยนต์จอดหน้าบ้าน ตะโกนเรียกคนสั่งกาแฟผ่านแอปมือถือ

เมื่อคาเฟอีนเย็นฉ่ำไหลลงสู่ลำคอเท่านั้น พวกเขาก็จะสร่างอาการง่วงซึม ลุกขึ้น เก็บกวาดความฝันที่เกลื่อนพื้นขึ้นมาใส่โหลวางไว้ข้างๆ โน๊ตบุ๊กตัวโปรด เริ่มต้นทำงานซ้ำซากของพวกเขาพลางบ่นโอดโอยว่าปวดหลังอยู่เนืองๆ

ใช่แล้ว นี่ก็เป็นวันธรรมดาอีกวันหนึ่ง